Taylor, 22, is een marketingassistent uit Chichester (UK)

“Ik kreeg tieneracne zoals de meeste andere jongeren, maar tegen de tijd dat ik ongeveer 16 was, was het verdwenen en was mijn huid vlekkeloos.

Helaas kwam mijn acne terug toen ik op mijn 18e in een gewelddadige relatie belandde. De stress zorgde ervoor dat mijn acne met een wraak terugkwam, maar dit keer was het cystische acne, wat meer is dan gewone tieneracne. Mijn dermatoloog vertelde me dat de emotionele stress waarin ik verkeerde door mijn relatie waarschijnlijk de oorzaak was van mijn volwassen acne.

Op een bepaald moment was mijn cystische acne zo erg dat bijna elke vierkante centimeter van mijn gezicht bedekt was met diepe rode cysten.

Toen ik jonger was, maakte ik me zorgen over mijn acne, maar omdat iedereen het had, voelde ik me niet zo zelfbewust. Maar toen ik op latere leeftijd cystische acne kreeg, terwijl de acne van anderen allang verdwenen was, werd ik ontzettend onzeker – zo erg dat ik mijn slaapkamer niet meer uit wilde. Ik herinner me dat ik constant in de spiegel staarde, vol verwarring waarom ik er niet uit kon zien als de andere meisjes van mijn leeftijd. Iedereen raadde verschillende producten aan die voor hun huid werkten, maar wat ze niet begrepen, is dat acne een echte huidaandoening is en het niet betekende dat ik onhygiënisch was.

Mijn vrienden praten vaak over hoe ze met make-up op naar bed gaan en geen gezichtsverzorgingsroutine hebben, en toch is hun huid perfect. Ik daarentegen heb al jaren een grondige huidverzorgingsroutine, zowel ‘s ochtends als ‘s avonds, en toch leed ik aan ernstige acne. Het voelde zo oneerlijk.

Op mijn 19e werd ik via mijn huisarts doorverwezen naar een dermatoloog, zodat experts me verder konden helpen, want mijn acne werd alleen maar erger. Ze gaven me alle mogelijke medicatie die ze hadden, en uiteindelijk volgde ik aan het einde van vorig jaar een kuur met Accutane. Ik slikte het vier maanden lang.

Dit was het enige voorgeschreven medicijn dat enig effect had, maar de bijwerkingen waren zo vreselijk dat ik geen tweede kuur wilde nemen. En ondanks alle nare bijwerkingen – zoals extreem droge ogen en huid, haaruitval en bloedneuzen – verbeterde mijn huid niet zo veel als ik had gehoopt. Normaal ben ik een van de meest vrolijke en zelfverzekerde mensen die je kunt ontmoeten, maar toen mijn acne op zijn ergst was, steeg mijn angstniveau enorm en verloor ik al mijn zelfvertrouwen.

Ik heb geluk gehad dat ik nooit echt ben gepest vanwege mijn acne, zoals sommige anderen. Ik heb wel eens per ongeluk kwetsende opmerkingen gekregen... Iemand dacht dat mijn acne sproeten waren op een foto en iemand anders dacht dat ik roze haarverf op mijn gezicht had gekregen – maar het was niet kwaad bedoeld. Ik ken echter zoveel mensen die wél zijn gepest om hun acne.

Maar dat veranderde toen ik eind vorig jaar mijn ex verliet. Hij wist hoe onzeker ik was over mijn acne en maakte een Instagram-account vol met foto’s van mij zonder make-up en begon al mijn volgers te volgen. Het account heette ‘Real Life Taylor’ en het was verschrikkelijk om dat mee te maken. Dit leidde ertoe dat bij mij aan het begin van dit jaar Body Dysmorphic Disorder (BDD) werd vastgesteld. Ik haatte mijn gezicht zo erg dat ik er uren naar kon staren. Ik vond mezelf zo lelijk.

Toen ik eindelijk ontsnapte aan mijn toxische relatie, werd mijn hele gezicht rood, gezwollen en extreem pijnlijk. Het voelde alsof de vorm van mijn gezicht veranderde door de ontsteking.

Maar ik wilde niet opnieuw medicatie gebruiken, dus probeerde ik alles wat ik kon bedenken. Lichttherapie, gezichtsreinigers en werkelijk elk acnemerk dat er is – allemaal behandelingen die ik de afgelopen zes maanden heb geprobeerd. Voordat ik medicatie gebruikte, wisselde ik tussen verschillende vrij verkrijgbare acnebehandelingen, maar zonder veel resultaat.

Ik raakte vooral depressief toen mijn acne na de medicatie weer terugkwam. Het was niet zo erg als voorheen, maar ik voelde dat het weer ernstig kon worden als ik niet snel iets vond om het onder controle te houden. Ik wilde echter geen medicatie meer nemen, omdat mijn huid al zo beschadigd aanvoelde.

Daarom ben ik zo dankbaar dat ik via Instagram Clarol Silver Serum ontdekte, dankzij een andere acnepatiënt. Zonder dit product had ik alle hoop verloren. In het begin zorgde Silver Serum ervoor dat mijn huid een ‘purge’-fase doorging, waardoor ik niet zeker wist of het zou werken. Maar na ongeveer twee weken begon mijn huid op te klaren. Eerst verminderden de roodheid en zwelling, en vervolgens verdwenen langzaam maar zeker de diepe, pijnlijke bulten, totdat ik alleen nog maar normale ‘puistjes’ overhad. Uiteindelijk, na ongeveer een maand, waren die ook weg.

Ik heb een gemengde huid – sommige gebieden zijn erg vet en andere extreem droog, waardoor het er soms vlekkerig of opgezwollen uitziet. Maar met Silver Serum werd mijn huid egaler, verminderden de ontsteking en roodheid en verdwenen de droge, schilferige plekken binnen enkele weken.

Twee maanden later kan ik nu vrijwel zonder make-up de deur uitgaan. Als je me dit een jaar geleden had verteld, had ik het nooit geloofd. Mijn huid is niet perfect of vlekkeloos, maar het is zó enorm verbeterd dat ik me nu elke dag dankbaar voel als ik in de spiegel kijk. Hoewel mijn huid niet perfect is, straalt ze nu, terwijl ze er vroeger dof en vlekkerig uitzag. Voor het eerst in mijn volwassen leven kan ik naar mijn huid kijken en ervan houden, ondanks de littekens en de paar overgebleven plekjes. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk een lange, zware strijd heb gewonnen.

Ik houd van mezelf en van mijn huid, omdat we dit samen hebben overleefd. Ik verdien het om geliefd te worden, en dat geldt ook voor mijn huid. Mijn huid voelt nu helderder en gezonder dan in de afgelopen twee jaar.”